Dün #KomsomolskayaPravda’da, Duma’daki gösteriyle ilgili önemli bir haber yayınlandı. Başlık: “Suriye’deki kimyasal saldırı gösterisinde yer alan çocukların ödemesini hurmayla yaptılar.” Gazetenin savaş muhabiri A. Kots, görüntülerdeki çocuğu bulmuş. rostov.kp.ru/daily/26821.4/…
Kots, ilkin, Suriye’de bürokrasinin hantallığı dikkate alınacak olursa, son, hükümetin Duma’da medyanın çalışması için alışılmadık ölçüde özgürlükçü olanakları çok kısa sürede sağladığına dikkat çekiyor. Bunun ilk göstergesi, One America News Network’ten P. Sharp’ın haberi oldu.
(Sharp, hatırladığım kadarıyla, bu konuda iki haber yaptı; bunlardan birini şurada bulabilirsiniz: ) Sharp’ı R. Fisk takip etti.
Kots, batılı gazetecilerin üç şey beklediklerini yazıyor: “‘Esad rejimi’nin kimyasal saldırısında bulunduğu şehri, halkın Esad’a ve Rus askerlerine düşmanlığını görmek, bu barbarca eylemin izlerini suçun işlendiği yerden hastaneye kadar takip etmek. …
… Hem eli tüfekli biri yanı başlarında olmazsa kanıt bulmak da sorun olmayacak, Duma’nın talihsiz sakinleri onlara her şeyi anlatacaklardı.” Kots Duma’ya sabah saatlerinde girmiş. İlk dikkatini çeken “teröristlerin istilasına uğrayan” diğer şehirler gibi enkaz içinde olmasıymış.
Ancak, şehri daha fazla yıkıma uğramaktan kurtaran şeyin, Rusyalı görüşmeciler olduğunu da vurguluyor; “Teröristler bunlar sayesinde Duma’yı gönüllü olarak terk ettiler, gerideyse leş gibi kimyasal provokasyonu kokan bir hikâye bıraktılar.”
RF askerleri tarafından bir kimyasal laboratuvarına götürülmüşler. Bu arada halkın RF askerlerine içten yaklaşımı dikkatini çekmiş; bunu biraz da, insani yardımlara bağlıyor. “Ancak,” diyor istihzayla, “bu, vatandaşlarını klorla zehirleyen rejimi desteklemelerini haklı çıkarmaz.”
“Dev bir mahzende teknik aletler, üzerinde ‘İngiltere’de üretilmiştir’ yazılı aseton dolu şişeler, formüller yazılı kitaplardan bir yığın… Laboratuvarı koruyan Suriyeli asker, teröristlerin burada zehirli maddeler, bilhassa da ‘iprit’ ürettiklerini söylüyor. …
Ayrıca Beyaz Baretlilerin fotoğraflarında gösterdiklerine benzer bir klor tüpü de ortaya çıkmış. Çatıyı delip yatağa düşen gibi. Yatakta bulmuşlardı ya. Tabii, yatak çok sağlam olmalı.” SR askeri çuvallar ve varillerdeki patlayıcı yapımında kullanılan malzemeleri de göstermiş.
Daha ziyade amonyumnitrat vb. bileşenler.
Tüneller, sokaklar. Her gördüklerine 75 kişinin ölümüne yol açan saldırıyı sormuşlar ama bir türlü cevap alamamışlar. “Mısır’da olsaydık hemen girişimci birileri karşımıza çıkar ve bir dolar karşılığında ‘hatıra’ yerlerini gezdirirdi …
Tüneller, sokaklar. Her gördüklerine 75 kişinin ölümüne yol açan saldırıyı sormuşlar ama bir türlü cevap alamamışlar. “Mısır’da olsaydık hemen girişimci birileri karşımıza çıkar ve bir dolar karşılığında ‘hatıra’ yerlerini gezdirirdi …
… Burada sadece, o gün hastane yakınında patlama olduğunu arkasından yaralı akın ettiğini söylüyorlar.” Hastane eskiden tarım kooperatif bakanlığı binasıymış. Savaş başlayınca bodrum ve alt katları hastaneye çevrilmiş. Cihatçılar hastaneye devasa tünellerden geçerek gidiyormuş.
“Giriş bölümünde, ranzalarda insanlar, hastabakıcılar yaraları sarıyor, alçılıyor, iğne yapıyor… Gözümüze, köşedeki rulo yapılmış hortum takılıyor. Tanıdık. Tabii ya: klorla zehirlenenleri burada o hortumla yıkıyorlardı.”
“‘7 Nisan günü hastanemize zehirlenmiş olduğu için gelen tek hasta bile olmadı,’ diyor genç doktor Baraa Badran, ‘neden bahsediyorsunuz siz,’ der gibi. Evet, hortumla sulanan insanlar vardı, ama hiçbir zehirlenme semptomu yoktu. O gün birkaç bina yıkılmış, yangın başlamıştı …
… Toz duman yüzünden birçok insan soluma sorunu yaşıyordu. Onları buraya getirdiler biz de yardım ettik; ansızın biri koşturmaya, ‘Kimyasal saldırı! Kimyasal saldırı!’ diye bağırmaya başladı. İnsanlar da birbirlerini suyla yıkamaya koyuldular. Oysa buna dair hiçbir emare yoktu.”
Kots, anlatmaya devam ediyor: “Suriye’nin zalim muhaberatçıları doktoru korkutmuş olmasındı? Hem belki ailesini de rehin almışlardı? Dışarı çıktık ve gelip geçenlere sormaya koyulduk. Etrafımızda ne asker, ne Rus; onları korkutacak kimse yok.” Ama kimse bir şey bilmiyor!
“Bej gömlekli adam: ‘Ben burada, şu üçüncü katta yaşıyorum. Hiçbir şey hissetmedim, hiçbir koku almadım. Yalan bu. Yedi senedir burada yaşıyorum, herkesi tanırım, kimse yaralanmadı. Yakınımıza bomba düştü, ama kimyasal saldırı filan olmadı.’”
“‘Her zamanki gibi saldırılar yapılıyordu, ama kimyasal işi filan olmadı. Olsa hissederdik,’ diyor şehrin yıkıntılarına doğru yarışır gibi giden adamlar.”
“Kafasındaki dünya tablosu ansızın değişen batılı bir gazeteci bu anda ne düşünmeli? Rahatlama, hayal kırıklığı, öfke?”
“Beyaz Baretlilerin filminde figüran olan oğlanlardan birini de ben buldum. Görüntülerdeki solgun, korkmuş, tazyikli suya tuttukları, ellerini, yüzünü yıkadıkları çocuk… ‘Su soğuktu, ben de korkmuştum,’ diyor 11 yaşındaki Hasan Diyab. ‘Kızkardeşimle bomba sığınağındaydık. …
… Ansızın birileri geldi ve bodrumdan çıkıp hastaneye koşmamızı emretti. Daha kalkmaya fırsat bulamadan da üzerimize su tutmaya başladı. Neden olduğunu anlamadık. Hiçbir yerim de acımıyordu.’ Bu sırada çocukların babası Ömer Diyab da, karısını ve çocuklarını arıyormuş. …
… Eve gelmiş, orada olmadıklarını görmüş. ‘Bu sırada her yer sakindi, ben de gaz filan hissetmedim,’ diyor Ömer. ‘Hastaneye gittim, orada ellerinde kameralar olan o adamları gördüm. Ama benim çocuklarım iyiydi. Daha sonra onlara hurma ve kurabiye verdiler.’”
Ve Kots, sözlerini şöyle bağlamış: “Bizi üçüncü dünya savaşının eşiğine getiren gösteriye karşılık, cömert bir ödeme.”
