Thread by @NaritarAlisia

ครั้งสุดท้ายที่เกวิน รี้ดพูดทุกอย่างตรงกับใจคือตอนอยู่เกรดสาม
เขาเสือกโง่เอาเรื่องที่เขาทะเลาะกับพี่ชายต่างแม่ไปเล่าให้คนอื่นฟัง

และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่มีใครสักคนปลอบใจเขา

#900gavin

บางทีก็คิดว่า นี่มันยาวเกินไปแล้ววววว 555555555

https://twitter.com/naritaralisia/status/1016367356317073408

หลังจากนั้นแม่ของเกวินก็ถูกครหาว่าเป็นภรรยาน้อย ซึ่งมันก็จริงแหละ แต่ที่ผ่านมามันถูกปิดเป็นความลับไง ลับแบบที่เขาก็เคยไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องแอบมาหาแม่ ทำไมพ่อพามาแต่เจ้าพี่บ้าแต่ไม่พาคุณน้ามาด้วย

ทั้งๆ ที่คนผิดควรจะเป็นไอ้ผู้ชายคบซ้อน คบอีท่าไหนให้ป่องเวลาใกล้ๆ กันวะ เขากับพี่บ้านั่นก็เกิดห่างกันแค่ไม่กี่เดือน

แต่คนผิดดันเป็นแม่ คนรับเคราะห์ดันเป็นแม่ คนที่ต้องหนีไปจากเหตุการณ์บ้าบอนี่ก็เป็นแม่

แม้แต่คนปากพล่อยอย่างเขายังไม่ได้รับผลอะไรเลย

มันคือบทเรียนราคาแพงที่ทำให้เขารู้ว่า อย่าได้เปิดโอกาสให้ใครได้มีโอกาสล่วงรู้ความจริงในใจเด็ดขาด

ผมอยู่ตรงนี้นะครับ งั้นหรอ?

เหอะ!

“ไม่ต้องการ”

ดังนั้นเกวิน รี้ดถึงได้กระชากมือตัวเองออกมาจากการเกาะกุมของหุ่นเวรนั่นแล้วเดินหนีออกมา

เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะเผลอใจไปกับการปลอบโยนนั่นตอนไหน

ให้ตายก็จะไม่ยอมร้องไห้ให้ใครได้เห็นเด็ดขาด!!!

เกวินสาวเท้าแบบที่คิดว่าเร็วแล้ว จุดมุ่งหมายคือไปตั้งสติในห้องน้ำ แต่จู่ๆ ร่างทั้งร่างก็ลอยขึ้นไปพาดบนบ่าของใครสักคน

อ้อ ไม่ใช่ใครสักคน แต่เป็นหุ่นสักตัว

เห็นคำว่าแอนดรอยด์กลับหัวจากด้านหลังแม่งก็เดาได้ว่าใคร ในเมื่อทั้งสน.ตอนนี้ก็มีหุ่นแค่ตัวเดียว

“อะไรวะเนี่ย ปล่อยโว้ยยยยยย” เกวินพยายามดิ้นให้หลุด แต่มันดันอุ้มเขาอย่างกับอุ้มแมวตัวเบาๆ ทั้งเตะขาทั้งตีเข่า ทุบหลังแม่งก็ไม่กระเทือนสักกะนิด มีแต่เขาที่เป็นฝ่ายเจ็บไปเอง

เกลียด

เกลียดความรู้สึกที่ว่าดิ้นรนไปก็มีแต่ตัวเขาเองที่เจ็บปวด

แต่ก็ยังดิ้นรนอยู่แบบนั้น

เพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บปวดเพราะเขาอีก

ไม่อยากให้ใครต้องมาจบชีวิตแบบแม่เพราะเขาอีก

แต่ก็เจ็บปวดเหลือเกิน

“อย่าดิ้นสิครับ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก”

พอโดนว่าแบบนั้นก็เลยหยุด รู้หรอกว่ามันอุ้มไม่ล่วงแน่นอน แต่ถ้ามันไม่พอใจอาจจะจับเขาโยนลงพื้นจริงๆ ก็ได้

ทำอย่างกับว่าเขาเป็นตุ๊กตายัดนุ่น

แล้วดูดิ แอบจิกหัวมันจนยุ่งแม่งก็ยังเลือกจะอุ้มเขาไม่ปล่อย แล้วนี่มันจะเดินไปไหนวะ

สุดทางของทิศที่เดินไปนี่ก็ ห้องน้ำ?

เออ ห้องน้ำจริงๆ

เกวินนึกขอบคุณสัญชาตญาณที่ทำให้ก้มหัวหลบขอบประตูทันเวลา ไม่งั้นอาจจะมีหัวแตก เพราะมันเล่นจ้ำอ้าวไม่ยอมหยุด มันหมุนตัวหวือ เอาป้ายทำความสะอาดตั้งข้างนอก แล้วล็อกประตูห้องน้ำ

“ทำบ้าอะไรของแกวะเนี่ย”

เกวินถูกจับวางไว้ตรงอ่างล้างมืออย่างนุ่มนวล กำลังจะเงยหน้าขึ้นไปหาเรื่องก็เห็นแต่แผ่นอกกว้างของคนสังเคราะห์ที่รวบตัวเขาไปกอด

“ปล่อย”

เกวินผลักออก แต่แม่งไม่ขยับ ไอ้ห่านี่เป็นหุ่นรูปคนหรือหุ่นรูปตึก ทำอะไรก็ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิด ทุบก็แล้วตีก็แล้ว มันก็ยืนนิ่ง ปล่อยให้เขาทุบตีอยู่นั่นล่ะ ขนาดถีบก็ไม่สะทกสะท้าน เอื้อมมือไปดึงผมมันจนมั่นใจว่ามันต้องหน้าหงายมองหลอดไฟก็ไม่ขยับ

จริงๆ แล้วเกวินไม่ได้เกลียดแอนดรอยด์

เขาแค่อิจฉาที่มันไม่มีความรู้สึก

ถ้าเพียงแต่แม่จะไม่มีความรู้สึก

แม่ก็คงไม่หนีเขาไปแบบนั้น

ถ้าแม่ของเขาซ่อมกลับมาได้เหมือนแอนดรอยด์

คงมีใครสักคนที่เขากล้าวางใจ

คงมีใครสักคนที่ช่วยปลอบโยนและไม่เอาเรื่องราวเหล่านั้นย้อนกลับมาทำร้ายเขา

มือสังเคราะห์ลูบหัวเกวินแผ่วเบา

“ปล่อยสิวะ!!!!”

เกวินทำได้แค่โวยวาย

ถ้ามากไปกว่านี้ กำแพงที่เขาเพียรสร้างมาก็คง- - -

“ผมขออนุญาตเข้าสู่โหมดประหยัดพลังงานเพื่อชาร์จแบตครับ” เสียงประหลาดนั่นดังที่ข้างหู

น่าแปลกที่เกวินรู้สึกว่ามันนุ่มนวลอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด

ทั้งๆ ที่เป็นแค่เสียงสังเคราะห์

“ระหว่างนั้นผมจะไม่รับรู้สัมผัสใดๆ ทั้งสิ้น ทั้งรูป กลิ่น เสียงและสัมผัสครับ”

อ้อมกอดนั้นกระชับแน่น

“แต่ผมยังอยู่กับคุณตรงนี้นะครับ”

พร้อมๆ กับที่น้ำตาของเกวิน รี้ดที่ไหลลงมา