,
14 tweets,
4 min read
Read on Twitter
Heb dat essay van Baudet over Houellebecq gelezen. Leuk dat een politicus tijd vindt om zoiets te doen. Zou vaker mogen wmb. Uitkomst is op zich een vrij standaard en niet heel diepgravend conservatief betoog. Start in bekende analyse: hyperindividualisme creëert gebrek aan zin 
Liberalisme en socialisme richten zich beiden op bevrijding vh individu en ondermijnen zodoende de gemeenschappen die betekenis geven: gezin, natie, traditie, kerk.
Baudet bespreekt dan via Houellebecq twee mogelijkheden om de 'territoriale, sociale en historische verbinding met degenen om ons heen te herstellen. Maar helaas: we kunnen niet terug achter de seksuele revolutie en de secularisatie.
De ontstane leegte wordt vervolgens weer gevuld met surrogaatreligie: libertinisme, naïef humanisme en 'one-worldism'. Zeg maar links Amsterdam: seks, immigratie en klimaat.
De gevolgen vd atomisering zien we om ons heen, zegt Baudet (hier spreekt hij duidelijk zelf): kijk maar hoe ongelukkig vrouwen zijn met die tegengestelde verwachtingen, en hoe weinig kinderen we nog krijgen.
Daarnaast nog pleidooi voor sterke staat, die immigratie stopzet en nationale eigenheid bewaakt. Nog best lastig te combineren met zo'n pleidooi voor het traditionele gezin. Wat als de sterke staat en het sterke gezin botsen?
Ook merkwaardig hoe zo'n pleidooi voor opnieuw verbinden aan gemeenschappen haast vanzelfsprekend uitloopt op een pleidooi voor een traditioneel rolpatroon, waarbij de vrouw thuis is en veel kinderen krijgt. Hoe hangen die twee samen?
Kortom, het is in feite een typisch conservatief betoog zoals beschreven door Robin, The Reactionary Mind. Je begrijpt de inconsistenties pas als je ziet dat het gaat om herstel van hiërarchie. 'To obey a real superior ... is one of the most important of all virtues'.
Hiermee komen we er imo niet. Een diepere doordenking vd antropologie is nodig dan deze die gevangen is in het dilemma 'atomisme vs hiërarchische orde'. Dat ontstijgt de moderniteit niet. Nodig is een meer personalistisch mensbeeld (Gunton, McFadyen, etc).
We zijn mensen in relaties, wederzijds, en vaak afhankelijk van elkaar. Dat is het gelijk vd kritiek op moderniteit. Maar dat houdt niet automatisch in dat we terugvallen in traditionele patriarchale patronen. Voor personalisme, zie hfst 4 van m'n 'Vrede stichten' (online).
Maar op zich leuk dat hij de tijd neemt zo'n betoog te schrijven, al heeft het helaas niet zoveel om het lijf. Ik zou graag wat meer zulke politici zien (doch niet van dezelfde ligging, maar dat zij afdoende bekend).
Overigens (dank aan @martoìu voor de link): in dit wat dubbelzinnige stuk uit 2015 haalde Baudet ook al eens Houellebecq aan, waarbij hij een reprise vd fascistische jaren 20 haast onvermijdelijk acht. dbnl.org/tekst/_nie0122…
Anders gezegd: B's pleidooi voor gemeenschap moet gelezen worden tegen achtergrond v zijn maatschappijanalyse: verval, chaos, dreiging, desertie vd elites, verraad. Het draait om herstel van orde, structuur, gezag, niet om - noem eens iets - liefde, wederzijdsheid, gedeeld bezit
Anders gezegd: zijn visie op gemeenschap is meer geïnspireerd door de jaren twintig (zie z'n artikel uit 2015) dan door Paulus' brief aan de Korintiërs of door de eerste chr gemeente in Handelingen 2.
