De Britten zingen zonder dat ze het weten heel vaak over de ontstoken aambeien van Lodewijk XIV en wel hierom: 
In 1686 was Lodewijk XIV van Frankrijk doodziek. Hij had last van een heel nare aandoening op een zeer delicate plek, namelijk een anale fistel wat voornamelijk pijnlijk was bij het zitten. Zijn doktoren hadden alles geprobeerd, maar niets hielp en de zonnekont bleef pijn doen.
Uiteindelijk bleek de enige optie een nieuwe medisch techniek die nog heel erg in de kinderschoenen stond genaamd een operatie. Chirurgische ingrepen waren destijds de side business van barbiers en dus werd de barbier Felix de Tassy naar Versailles gesommeerd.
Na een uitgebreide inspectie van Lodewijks anus vroeg Felix die vooral een expert was in het trekken van tanden en eigenlijk geen idee had wat te doen om zes maanden voorbereidingstijd, inclusief een aantal Franse onderdanen waarop Felix kon oefenen.
Vanzelfsprekend was dat een offer die Zijne Allerchristelijke Majesteit best bereid was te maken.
Felix oefende op zes maanden lang op 75 mensen en ontwikkelde en perfectioneerde tegelijkertijd een aantal medische instrumenten, waarvan er twee hieronder zijn afgebeeld.
Tegelijkertijd raakten de hovelingen op het Kasteel van Versailles, wiens leven volledig draaide om dat van de Zonnekoning, in de ban van de operatie. Plots raakte het in de mode om een anale fistel te hebben en het aantal diagnoses schoot astronomisch omhoog.
Realiserende dat de operatie vrij pijnlijk en zeer riskant was, werd de hofcomponist van Versailles, Jean-Baptiste Lully, gevraagd om een muziekstuk te schrijven waarin God gesmeekt werd om de Franse koning te sparen en de operatie te overleven.
Het stuk genaamd Grand Dieu Sauve le Roi klonk zo:
Na een drie uur durende en pijnlijke operatie zonder verdoving bleek het oefenen van Felix niet voor niets. De operatie was succesvol en Zonnekoning herstelde goed en kon binnen de kortste keren weer pijnloos plaats nemen op zijn troon.
Het muziekstuk raakte in de jaren daarop in de vergetelheid, maar 30 jaar later trof de componist Händel het aan in een Parijs archief. Hij stofte het af, vertaalde het naar het Engels, voegde wat bombastische barokke trompetten er aan toe, nam het mee naar Londen.
Daar verkocht hij het stuk aan het Britse koningshuis (uiteraard verzuimde hij het achtergrondverhaal erbij te vertellen), waar het dusdanig populair raakte dat het binnen de kortste keren zelfs het volkslied werd.
En zo komt het dat de Engelsen voor aanvang van elke internationale voetbalwedstrijd uit volle borst zingen over de ontstoken aambeien van de Zonnekoning.
Varianten en vertalingen zijn, in navolging van het Verenigd Koninkrijk, ook het volkslied geweest van Pruisen, het Duitse Keizerrijk, het Russische Keizerrijk, Zwitserland, Denemarken, Zweden, IJsland en Hawaii en is het nog steeds van Liechtenstein en Noorwegen.
