Kırıkkanat’ın yazısını okudum. Keyif de aldım üstelik; çünkü Kırıkkanat’ın sağlam ve bükülmeyen bir edebiyatçı kalemi var. Ama yazının sorunlu bir tarafı olduğunu, ve yanlış bir mesaj verdiğini düşünüyorum. Açıklamaya çalışayım:
İlkin, bence, halk söz konusu olduğunda hiçbir şey “son” değildir. Hiç ölmeyen bir organizmadır halk; bu yüzden asla nihai olarak yenilmez; bütün yenilgileri geçicidir, tıpkı bütün budalalıklarının geçici olduğu gibi. Hep diri olduğu kadar ve biraz o nedenle muhayyeldir de halk:
… geçmişte ve bugün aldığı biçimlerden ziyade, gelecekte alması muhtemel biçimler öne çıkar ve bu nedenle hep olumludur. Halk mevzubahis olduğunda hiçbir zaman “son viraj”a girmeyiz: belki sadece geleceğini kurması için daha büyük bedeller ödemesi gerekecektir…
… ama muhakkak, muhakkak kuracaktır o geleceği, zira halkın anlamına içkin bir niteliğidir bu. Oysa yazıyı okurken bana öyle geldi ki, geleceğini kurmaya muktedir ve muhakkak kuracak olan muhayyel bir halk yerine, o halka muhayyel bir geçmiş ve bugün kuruyor Kırıkkanat.
Demek istediğim şu: Kırıkkanat’ın ilk iki bölümde tasvir ettiği “biz” yoktuk. Sadece, halkın daha büyük bir bölümü bu duyguları şüphesiz bugünkünden daha yoğun yaşıyordu ve bir olumluluktu bu, ama bunun bugünle karşılaştırıldığında bir nitelik farkına işaret ettiği, doğru değil.
Yazıda sorun olarak gördüğüm, bunlar da değil (zira hakikaten Kırıkkanat’ın edebiyatçı kaleminden çok coşkun dökülüyor kelimeler) ama şu: muhakkak kazanacak halk, halk diyorsak kazanmak zorunda (tıpkı kâinat düşüncesinin sonsuzluğu kapsaması gibi) ama sandık başında olmayacak bu.
Artık korkmamakla yetinmeyip başkalarının korkularına rağmen en öne atılmakta tereddüt göstermeyecek ve haklı olduğunun bilinciyle, “meydansa meydan, barikatsa barikat” diyen daha, daha çok insan ortaya çıktığında, işte o zaman olacak. cumhuriyet.com.tr/koseyazisi/979…
