İnce’nin (aslında pek de işe yarar sayamayacağım) şiirine yönelik tepkiler, islamcı ukala ve ahlaksız takımının seviyesizliğini gösterdiği kadar, edebiyat ve tarih konusundaki cehaletini de bir kez daha kanıtladı.
Trajiktir aslında, çünkü islam, söz ustalığıyla geldiğini iddia eder ve bu iddia, Arapçanın şair zengini bir dil olmasına da katkıda bulunmuştur.
Dünyadan başlayalım.
Dünyadan başlayalım.
Puşkin’in “Vişne” adlı şiiri, özellikle finaliyle, büyük şairden beklenmeyecek erotik imgelerle doludur. Puşkin’e mal edilen (ancak derlemelere girmeyen) başka bazı erotik şiirler de vardır ki, insanın gerçekten yüzü kızarır.
Rus şiirinin bu hususta pek sınır tanımadığının en somut delili, “Rus Şairlerinin Erotik Şiirleri” adlı, G. Knijnik tarafından derlenmiş 1860 (yanlış okumadınız) tarihli antolojidir; künyenin arkasında, “sansürcü P. Novosilski” tarafından yayınlanmasına izin verildiği duyurulur.
Çinli Li Bo’nun (701-762) bir şiiri, “15 yaşını yeni doldurmuş bir bakire güzel”i şarapla sarhoş edip baştan çıkardığını anlatır. Japon Tekkan Ösano (1873-1935), bir şiirinde, sevgilisiyle birlikte “tekrar tekrar ölüp sabah doğan güneşle yeniden dirildiğini” söyler.
Japon kadın şair Akiko Ösano’nun “göğsünü sıkıp…” diye başlayan şiiri ise, sadece beş dizede akla gelebilecek bir sürü erotik imgeyle yüklüdür. Ortaçağ Japon şiirinde de benzer beyitlere çok rastlanır.
Sanskrit şiirinde (Vidyapati, Bhartrihari, vd.) erotik şiirler o kadar çoktur ki, içlerinden birini seçmek çok güçtür. Ortaçağ Çin şiiri ise genellikle anonimdir. Yalnız bunlardan Tun Hay bilinir.
Farsçada benzer şairlere çokça örnek vardır. Bunlardan biri Ataallah Arrani’dir (1378-1418). “Elini uzat bana, Gülperest,” diye başlayan şiiri gerçekten çok güzeldir. “Seni dibine kadar içmeli mi?” diye başlayan bir diğerini ise çevirmek mesele değil de, yayınlamak cesaret ister.
Arap şiiri ise tanrıyla erotizmi birleştirmekte pek tereddüt etmez. Dahası islam öncesi şiirde serbest konular, sonrasında erotizme evrilmiştir. Mistik edebiyatta da buna çokça rastlanır. Arap şiiri deyince Muhammed’in dahi övgülerine mazhar olmuş Kays’ı anmadan geçmek olmaz.
Bu savaşçı şair, baştan çıkarıcı şiirlerinden başka, Kinde kabilesinden çıkıp imparator Justinianos’un sarayına gitmiş, dönüşte Ankara yakınlarında ölmüştü.
“Ceddimiz” Osmanlı’nın hemen bütün ünlü şairlerinde ise erotik imgelere sıkça rastlanır. Bunlardan Sümbülzade Vehbi Efendi’nin “Azm-ü hamam edelim…” diye başlayan bir şiiri vardır ki okurken insan elinde olmaksızın, kusur işlemiş gibi çevresine bakınmak zorunda hisseder kendini.
İlgi alanı şiiri aşıp tarihe kayanlar, Murat Bardakçı’nın kitabından, “ceddimizin” bu husustaki genişliğini zaten bilirler. F. Usluer’in (PhD) “Aşk Mesnevilerinde Cinsellik Mazmunları” başlıklı karşılaştırmalı çalışması, sanırım bu mevzudaki en kapsamlı makalelerden biridir.
Son olarak, dinci-faşist ideologyamızın peygamberi Necip Fazıl’dan da söz etmek gerek. Bu faşistin (Mina Urgan’ın naklettiği) “Kadın Bacakları” adlı şiiri şöyle sona erer: “Kör olsam da açılır gözüm, ona sürseler / İsa’nın eli diye, bir kadın bacağını.”
Necip Fazıl’ın “Bu akşam bir ateş duyup etimde…” diye başlayan şiiri ise, “kadın bacaklarını” da aşar: bu şiirden alıntı yapmak için birkaç dize aradım ama doğrusu Sanskrit şiirini aratmıyor, bulamadım.
