,
8 tweets,
2 min read
Read on Twitter
Waarom is religieus onderwijs, zoals bedoeld in Art. 23 GW, een recht? Waarom is het belangrijk dat recht te garanderen? Zie bijlage UVRM Art. 2 en HvE, Art. 14. Korte uitleg 👇 
Om te beginnen: hoe definieert u zichzelf? Bent u allereerst een staatsburger van Nederland of toch allereerst een kind, vader, moeder, broer, zus, vriend(in), met een levensgeschiedenis, etc.? Ik vermoed het laatste. Staatsburgerschap is een secundaire identiteit. >
Neem nu de opvoeding van een kind. Ouders zijn en blijven daarvoor primair verantwoordelijk. Niettemin worden zij verplicht hun kind voor een groot deel vd week, vanaf heel jonge leeftijd, af te staan aan andere opvoeders - onderwijzers en leraren. >
Het recht, zoals hierboven vermeld, garandeert dat dit niet betekent dat zij hun kind 'uitleveren' aan opvoeders met totaal andere waarden en overtuigingen, maar aan opvoeders die aansluiten bij hun eigen overtuigingen, inclusief religieuze. >
Dat recht ontkennen zou ook een ontkenning betekenen van het feit dat een mens niet primair een staatsburger is, maar een mens in al zijn/haar relaties, gemeenschappen, tradities, waarden, etc. >
Uiteraard is in de opvoeding ook een samenlevingsbelang en staatsbelang gemoeid: de vorming tot verantwoordelijk burgerschap. Vandaar dat een school idealiter een goede samenwerking is tussen ouders en secundaire opvoeders (leraren/onderwijzers) >
Het is duidelijk dat de opvattingen en waarden van sommige ouders behoorlijk op gespannen voet staan met verantwoordelijk burgerschap. Maar juist hier kunnen scholen die aansluiten bij hun waarden en tegelijk ook introduceren op burgerschap een belangrijke bemiddelaar zijn. >
En dat zijn twee redenen, de een staatsrechtelijk-principieel (een kind is geen staatskind), de ander meer pragmatisch (beter geen cold-turkey intro op burgerschap) om bijzonder religieus onderwijs een warm hart toe te dragen.
