Thread by @LaurentFranckx

Het verhaal van Westvleteren herinnert ons aan een van de basislessen economie: er bestaan slechts een beperkt aantal mechanismes om schaarse goederen toe te wijzen: via prijzen, via wachtlijnen, via administratieve regels of via willekeur. /

standaard.be/cnt/dmf2019061…

Het is juist het voorwerp van de economische discipline om de voor- en nadelen van elk toewijzingsmechanisme te analyseren.

Het is de Sysiphus taak van economen om telkens opnieuw aan mensen die het ongetwijfeld goed menen (zoals de paters van Westvleteren) uit te leggen dat er geen reden is om aan te nemen dat toewijzing op basis van prijzen onrechtvaardiger is dan op basis van wachtlijnen.

Bij prijzen geef je goederen op basis van de intensiteit van de wens en het inkomen. Bij wachtlijnen op basis van de intensiteit van de wens en de tijd die iemand op overschot heeft.

Zowel inkomen als vrije tijd zijn ook schaars. Denk maar aan al die keren dat je gevloekt hebt omdat de verkoop van concert tickets tijdens de werkuren begon.

Serieus mensen: ik heb voor Metallica morgen veruit de duurste tickets moeten kopen omdat al die gepensioneerden mij voor waren.

Wat grappig is. Mensen die oud genoeg zijn om de Sowjet Unie meegemaakt te hebben, herinneren zich dat de wachtrijen voor essentiële consumptie goederen werden gezien als het ultiem bewijs van het falen van een planeconomie. Maar....

Dat is precies de manier waarop we schaarse ruimte op onze wegen toewijzen in de afwezigheid van rekening rijden en parkkeerprijzen die alle maatschappelijke kosten van auto's weergeven.

De Amerikaanse transport econoom Donald Shoup heeft gewezen op deze paradox: de individuele auto wordt vaak gezien als het ultiem symbool van vrijheid. Terwijl er geen prijsmechanisme bestaat voor de infrastructuur waar auto's gebruik maken.

(the end)